رابطه درماندگی آموخته شده با پیشرفت تحصیلی: میانجی گری اهمالکاری تحصیلی و اضطراب امتحان

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط درماندگی آموخته شده با پیشرفت تحصیلی همراه با بررسی میانجی گری اضطراب امتحان و اهمالکاری تحصیلی است. این پژوهش در چهارچوب پژوهش های توصیفی قرار دارد و از نوع تحلیل مسیر و همبستگی است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر پایه ی دوم متوسطه شهر مشهد است که در سال تحصیلی92 -1391 مشغول به تحصیل بودند و حجم نمونه برابر با 394 نفر بود که بر اساس روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند. دانش آموزان پرسشنامه های درماندگی آموخته شده، اهمالکاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (1989) و اضطراب امتحان اشپیل برگر (1980) را تکمیل کردند و میانگین نمرات آنها به عنوان ملاک پیشرفت تحصیلی در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از اجرای همبستگی پیرسون نشان داد که بین درماندگی آموخته شده و پیشرفت تحصیلی، ارتباط منفی معنادار و بین درماندگی آموخته شده با هر یک از متغیرهای اضطراب امتحان و اهمالکاری تحصیلی، ارتباط مثبت معنادار وجود دارد. همچنین بین هر یک از متغیرهای اضطراب امتحان و اهمالکاری تحصیلی با پیشرفت تحصیلی، ارتباط منفی معنادار و بین اهمالکاری تحصیلی و اضطراب امتحان، ارتباط مثبت معنادار وجود دارد. تحلیل مسیر نشان داد که الگوی پیشنهاد ی رابطه ی درماندگی آموخته شده با پیشرفت تحصیلی با میانجی گری اهمالکاری تحصیلی و اضطراب امتحان از برازش خوبی برخوردار نیست. با تعدیل هایی که انجام شد سه الگوی دیگر برای روابط متغیرهای پژوهش به وجود آمد که هر سه تایید شد.